امروز مناسبت انتخابات به من حکم مى‌کند که دو سه موضوعِ دیگر را که تناسب با مسأله‌ى انتخابات دارد و البته جزو مسائل ذهنى و فکرى براى نسل جوان ماست، مطرح کنم.

1- بعضیها خیال مى‌کنند که این «ولایت مطلقه‌ى فقیه» که در قانون اساسى آمده، معنایش این است که رهبرى مطلق‌العنان است و هر کار که دلش بخواهد، مى‌تواند بکند! معناى ولایت مطلقه این نیست. رهبرى بایستى موبه‌مو قوانین را اجرا کند و به آنها احترام بگذارد. منتها در مواردى اگر مسؤولان و دست‌اندرکاران امور بخواهند قانونى را که معتبر است موبه‌مو عمل کنند، دچار مشکل مى‌شوند.

2 - قانون آن‌قدر مهم است که قالب عملکرد من و شماست. آن کسى را که ما انتخاب مى‌کنیم و به مجلس مى‌فرستیم، کسى است که سرنوشت کشور را در چهارسال معیّن مى‌کند.  بنابراین نکته‌ى اوّل این است که مردم‌سالارى دینى که یکى از مهمترین مظاهر آن همین انتخابات مجلس شوراى اسلامى است، به پایه‌ى فکرى و اعتقادىِ اسلامى تکیه دارد.

3 - تاکنون مجالس متعدّدى در ایران تشکیل شده که همه برخاسته از آراءِ مردم و متّکى به یک استدلال منطقىِ قوى هستند. مجلسِ امروز مجلس ششم است و همه‌ى این مجالس معتبرند و بایستى آنچه را که آنها تصویب مى‌کنند، همه عمل کنند. اگر جایى تصوّرمان این است که این مصوّبه یا این مجلس یا این برهه بر طبق مصالح کشور نیست، باید به خودمان مراجعه کنیم و ببینیم که اینها را غیر از ما کس دیگرى انتخاب نکرده؛ ما انتخابشان کرده‌ایم. این‌که من بر روى انتخابات پُرشور و حضور همگانى در آن تأکید مى‌کنم، وجهش همین است.

4 - بعضى خیال مى‌کنند اگر ما انتخابات پُرشورى داشته باشیم، نظام جمهورى اسلامى مشروعیت پیدا مى‌کند و اگر انتخابات پُرشور نبود، نظام مشروعیت پیدا نمى‌کند. این حرف، حرف درستى نیست.

5 - نظامهاى دمکراسى در دنیا با نصف آراءِ ما در ریاست جمهورى و مجلس نظامهایشان را اداره مى‌کنند و احساس عدم مشروعیت هم نمى‌کنند. این‌که من بر حضور مردم اصرار مى‌کنم به‌خاطر این است که این یک وظیفه شرعى و وجدانى و عقلانى است؛ چون مجلس وقتى قانون تصویب کرد، همه باید تسلیم آن قانون باشیم، پس شما باید در ایجاد آن مجلسى که مى‌خواهد این قانون را تصویب کند، نقش ایفا کنید. اگر خودتان را کنار بکشید، این کنار کشیدن هیچ مشکلى را حل نمى‌کند؛ باید وارد میدان شوید. اگر تلاشتان را کردید و آنچه را که خواستید نشد، شما تلاشتان را کرده‌اید؛ وظیفه‌تان را انجام داده‌اید.

6- عزیزان من! این را به شما عرض کنم که دعوت به شرکت در انتخابات به‌خاطر تبلیغات دیگران نیست.  اگر مردم ایران در یک انتخابات پُرشور شرکت کنند، یک‌طور حرف مى‌زنند؛ اگر شرکت نکنند، یک‌طور دیگر حرف مى‌زنند.

7 - حرف ما براى خاطر بستن دهن آنها نیست. در انتخابات دوم خرداد سال هفتادوشش - که انتخابات پُرشورى شد؛ جمعیت عظیمى شرکت کردند که البته بى‌سابقه نبود و آن درصد قبلاً هم در بعضى از انتخاباتهاى دیگر شرکت کرده بودند؛ اما در آن انتخابات درصد بسیار خوبى شرکت کردند - رادیوهاى بیگانه گفتند ملت ایران جمع شدند و رأى در صندوقها ریختند، براى این‌که به جمهورى اسلامى بگویند نه! شما را به خدا ببینید؛ مردم به دعوت رهبرى، نظام و مسؤولان آمدند و مسؤولى را براى جمهورى اسلامى انتخاب کردند. وقتى که شلوغ بود و جمعیت پاى صندوقها با درصد بالا شرکت کردند، آن‌طور گفتند؛ در انتخابات شوراها هم که در شهرهاى بزرگ، مخصوصاً تهران، شرکت مردم خیلى پایین بود، باز گفتند مردم شرکت نکردند؛ یعنى به جمهورى اسلامى گفتند نه! بنابراین و به‌نظر آنها اگر مردم در انتخابات شرکت کنند، گفته‌اند نه؛ اگر شرکت هم نکنند، گفته‌اند نه! تبلیغات دشمن این‌گونه است. هرچه هم مردم شرکت کنند، تبلیغات دشمن هست.

8 - من همان روز گفتم، امروز هم مى‌گویم که اگر مردم در انتخابات شوراها شرکت نکردند، به‌خاطر این بود که از عملکرد شوراها راضى نبودند. اگر شوراها این دوره خوب عمل کنند، خواهید دید که مردم در دوره‌ى بعد، اگر بخواهند براى شوراها به پاى صندوق بیایند، پُرشور خواهند آمد. آن‌جایى که مردم امید دارند که کارى انجام گیرد، مى‌آیند. وقتى دیدند نه، شوراها خوب عمل نکردند، مردم دلسرد و ناامید مى‌شوند. من تقریباً یک ماه و نیم قبل در زنجان به مسؤولان گفتم که اگر مى‌خواهید مردم در انتخابات شرکت کنند، عملکردهایتان را خوب کنید. اگر مردم عملکردها را ببینند، براى ورود در انتخابات تشویق مى‌شوند. بنابراین مسأله‌ى شرکت در انتخابات از نظر وظیفه براى ما مهمّ است.

9 - در نظام جمهورى اسلامى غیر از دانایى و کفایت سیاسى، کفایت اخلاقى و اعتقادى هم لازم است. افرادى نگویند که اخلاق و عقیده مسأله‌ى شخصى انسانهاست. بله، اخلاق و عقیده مسأله‌ى شخصى انسانهاست؛ اما نه براى مسؤول. من اگر در جایگاه مسؤولیت قرار گرفتم و اخلاق زشتى داشتم؛ فهم بدى از مسائل جامعه داشتم و معتقد بودم که باید جیب خودم را پُر کنم، نمى‌توانم به مردم بگویم این عقیده و اخلاق شخصى من است و اخلاق و عقیده ربطى به کسى ندارد! براى یک مسؤول عقیده و اخلاق مسأله‌ى شخصى نیست؛ مسأله‌اى اجتماعى و عمومى است؛ حاکم شدن بر سرنوشت مردم است